کد مطلب:314215 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:210
قاضی به جرم خود اقرار کرد
جناب حجةالاسلام آقای حاج شیخ ابراهیم صدقی چنین نقل می كند:
36. یكی از كرامات مهم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام همانا پرهیز مردم از قسم خوردن دروغ به آن حضرت است. توضیح آنكه در بین عشایر و قبایل مرسوم است كه برای حل اختلافات فیمابین و روشن شدن قضایا (مانند قتل و سرقت و غیره) متهم را به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم می دهند، و غالبا هم متهم حاضر به قسم خوردن نشده و به گناه خود اقرار می كند، چون می داند قسم دروغ به آن حضرت چه عاقبت سوئی برایش دارد و این امر به تجربه رسیده است.
برای نمونه این قضیه را از یك وكیل دادگستری در كربلای معلی نقل می كنم، ایشان نقل می كرد: فردی به قتل یك نفر متهم شده بود، اما چون بینه و شاهدی در كار نبود تا اتهام وی نزد قاضی ثابت شود، فرد مزبور شركت در قتل را انكار می كرد. قاضی
[ صفحه 660]
ناگزیر خواست او را به قرآن كریم قسم بدهد و متهم هم حاضر شد قسم بخورد، و من از قاضی! اجازه خواستم كه اجازه دهد متهم را به صحن حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام برده و به آن حضرت قسم بدهم (آن وقت ها دادگستری در خیابان حضرت عباس علیه السلام قرار داشت. قاضی اجازه داد من دست متهم را گرفتم از دادگستری بیرون آوردم و او را در مقابل حرم ابوالفضل العباس علیه السلام قرار دادم و به او گفتم: به حضرت عباس علیه السلام قسم بخور كه این قتل از تو صادر نشده است. دیدم فرد متهم، كه منكر قضیه بوده و حتی حاضر شده بود به قرآن كریم قسم بخورد، حاضر نیست چنین قسمی بخورد! و بالأخره نیز نزد قاضی به جرم خویش اقرار كرد و حق ظاهر شد.
این تنها یكی از كرامات حضرت اباالفضل العباس علیه السلام بوده و از این گونه قضایا بسیار است، و این جانب چون متولد شهر مقدس كربلا هستم و در آنجا سكونت داشته ام، خیلی از این قضایا را هم دیده و هم شنیده ام كه مجال نوشتن آنها نیست، آنچه كه نوشتم تنها به عنوان نمونه بود.
36. یكی از كرامات مهم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام همانا پرهیز مردم از قسم خوردن دروغ به آن حضرت است. توضیح آنكه در بین عشایر و قبایل مرسوم است كه برای حل اختلافات فیمابین و روشن شدن قضایا (مانند قتل و سرقت و غیره) متهم را به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم می دهند، و غالبا هم متهم حاضر به قسم خوردن نشده و به گناه خود اقرار می كند، چون می داند قسم دروغ به آن حضرت چه عاقبت سوئی برایش دارد و این امر به تجربه رسیده است.
برای نمونه این قضیه را از یك وكیل دادگستری در كربلای معلی نقل می كنم، ایشان نقل می كرد: فردی به قتل یك نفر متهم شده بود، اما چون بینه و شاهدی در كار نبود تا اتهام وی نزد قاضی ثابت شود، فرد مزبور شركت در قتل را انكار می كرد. قاضی
[ صفحه 660]
ناگزیر خواست او را به قرآن كریم قسم بدهد و متهم هم حاضر شد قسم بخورد، و من از قاضی! اجازه خواستم كه اجازه دهد متهم را به صحن حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام برده و به آن حضرت قسم بدهم (آن وقت ها دادگستری در خیابان حضرت عباس علیه السلام قرار داشت. قاضی اجازه داد من دست متهم را گرفتم از دادگستری بیرون آوردم و او را در مقابل حرم ابوالفضل العباس علیه السلام قرار دادم و به او گفتم: به حضرت عباس علیه السلام قسم بخور كه این قتل از تو صادر نشده است. دیدم فرد متهم، كه منكر قضیه بوده و حتی حاضر شده بود به قرآن كریم قسم بخورد، حاضر نیست چنین قسمی بخورد! و بالأخره نیز نزد قاضی به جرم خویش اقرار كرد و حق ظاهر شد.
این تنها یكی از كرامات حضرت اباالفضل العباس علیه السلام بوده و از این گونه قضایا بسیار است، و این جانب چون متولد شهر مقدس كربلا هستم و در آنجا سكونت داشته ام، خیلی از این قضایا را هم دیده و هم شنیده ام كه مجال نوشتن آنها نیست، آنچه كه نوشتم تنها به عنوان نمونه بود.